زبانحال حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها قبل از وفات
امشب فـضایِ دل مـلال‌انـگـيز باشـد پـيـمـانـۀ جـانـم ز غـم لـبـريـز بـاشـد گر آسـمـان از دودِ آهـم تـيـره گرديد غم آمد و بر جسم و جانم چيره گرديد اكنون كه مرغِ غم سرودِ غـم سُرايـد چشم انتـظـارم تا اجـل كی از در آيد أسـما بـيا هـمـراز و همدرد دلم باش هنگـام مُردن باخـبر از مشكـلـم باش زهرای من از كودكی درموج غم‌هاست من می‌روم امّا دلم در پيش زهراست هر مـادری را شيـرۀ جان‌ست دختر هر دختری را مَحـرم رازست مـادر أسما پس از من دخـتـرم يـاور ندارد شـام عـروسـی فـاطـمـه مـادر نـدارد تـرسم ازاين غـم بـر دلـش انـدوه آيد بـر جـان او بـارِ غـمـی چون كوه آيد او را به جای من تو أسما ياوری كن در حق زهرايم پس از من مادری كن اين قول را بگرفت از أسما و آن گاه آهـی بــرآورد و بـگـفـت الـحــمـد لله اين بانـويی كه در ره اسـلام كـوشيد چشم از جهان با یک جهان اندوه پوشيد كی باورش می‌شد گلش پژمرده گردد بعد از پدر او ياس سيلی خورده گردد كی بـاورش می‌شد ز گـلچـين زمـانه بر دست و بـازويش نـشـيند تـازيـانه كی بـاورش می‌شد كه دربين هـياهو فرياد «يا فـضه خُـذينی» سر دهـد او كی باورش می‌شد كه غم‌پرور شود او در سن هجـده سالگی پَـرپَـر شود او كی باورش می‌شد شـبانه دفـن گـردد در ظلـمت شب مخـفـيـانه دفـن گردد بس كن «وفایی» از غمِ سوزان مادر ديگـر مـگـو از تربت پـنـهـانِ مـادر |